George Grard

Graag gezien door Grard

George Grard is de beeldhouwer niet van vrouwen, maar van de vrouwelijkheid. Hij hield van de volheid van vormen.

Willem Elias raakt aan de kern van de sculpturen van George Grard. Het oeuvre van de beeldhouwer wordt gekenmerkt door één constant thema: het vrouwelijk naakt. De dames die hij modelleert zijn al net zo standvastig als zijn onderwerp. Staand, zittend of liggend bepalen ze de ruimte waarin ze zich bevinden met hun uitstraling en volume.

In 1931 vestigde George Grard zich in Sint-Idesbald, waar hij kunstenaars zoals Pierre Caille en Paul Delvaux zou ontmoeten. Op deze plek aan de Belgische kust betrok hij een eenvoudig vissershuisje. In de nabijheid van de zee leefde hij in harmonie met de natuur. Veel van zijn sculpturen zullen subtiele verwijzingen naar de natuurelementen bevatten: een enkele bries, de reflectie van een zonnestraal, een bloem. Even harmonieus is de relatie tussen de kunstenaar en zijn modellen. Grard had steeds een intense band met hen, en de warme genegenheid die hij voor elk van hen koesterde wist hij op magistrale wijze te incorporeren in het koele brons.

Van al zijn gezeten figuren is de “Printemps” zowel het meest complexe, als het eenvoudigste beeld. Na een proces van intens bijwerken en perfectioneren, zal de “Printemps à la couronne” uit 1946 kleine verschillen vertonen met de “Printemps” van een jaar later. Grard sculptuurt een voluptueuze vrouw in ontspannen en toch robuuste houding. Zelfzeker zit ze precies daar waar ze moet zijn. Haar welvende rondingen, onthuld door een stuk stof dat achteloos van haar lichaam is gegleden, tonen haar vol in haar totaliteit: van haar dijen, heupen, borsten tot haar wangen en lippen. Haar lichaam is volumineus maar sensueel, haar glimlach is mysterieus. Grard weet de zachte huid in brons te gieten waarvan het oppervlak elke liefdevolle aanraking van de kunstenaar toont, geciseleerd en geschaafd tot de perfectie.