Een moderne triomfzuil

Als een moderne triomfzuil oogt deze Colonna I van Arnaldo Pomodoro statig in de ruimte. Met een hoogte van bijna tweeënhalve meter en een oogverblindende gouden patina, eist dit sculptuur om bekeken te worden. De zuil is een opengebroken structuur waarbij het bovenste en onderste deel glad en glanzend zijn, terwijl het middelste deel een ruwe, ritmisch opgebouwde structuur weergeeft. Een spannend contrast tussen perfectie en chaos, rust en onrust, beschaving en anarchie.

In die tegenstellingen wil je als toeschouwer op zoek gaan naar inhoud en verhaal, zoals bij een klassieke triomfzuil. Denk maar aan de Zuil van Trajanus in Rome waar het verhaal wordt afgebeeld van de Romeinse overwinning tegen het opstandige Dacië. In de structuren van Pomodoro zijn echter geen heroïsche verhalen te bespeuren. Enkel rijen geometrische vormen worden blootgelegd. Raadselachtige tekens en symbolen, je zou bijna verwachten dat het een geheime taal voorstelt van een nog onontdekte beschaving uit een ver verleden. Al lijkt deze mengeling van vormen ook te verwijzen naar moderne industriële of elektrische apparatuur.

Colonna markeert Pomodoro’s zoektocht in het maken van driedimensionale vormen die begon in de jaren 1960. Vanaf dan richt hij zich meer en meer op het produceren van vrijstaande sculpturen, zoals kubussen en bollen. Objecten die doelbewust, en soms zelfs uitdagend, een eigen ruimte innemen. Toch keert deze Italiaanse beeldhouwer geregeld terug naar het krachtige motief van de zuil. Deze klassieke vorm was een van zijn eerste vrijstaande sculpturen en leverde hem artistieke erkenning op.