NEWSFLASH: veiling
Een overzicht van opmerkelijke kunstwerken in deze veiling
Karel Appel, Bram Bogart, Fernando Botero, Jean Brusselmans, Pol Bury, Evariste Carpentier, Carlo Carrà, Lynn Chadwick, Constant, Raoul De Keyser, Paul Delvaux, Wim Delvoye, Niki de Saint Phalle, Léon De Smet, Raoul Dufy, James Ensor, Lin Fengmian, Jean-Michel Folon, Sam Francis, Hans Hartung, Kati Heck, Robert Indiana, Imi Knoebel, Guillermo Kuitca, Eugène Laermans, Walter Leblanc, René Magritte, Giacomo Manzú, Marino Marini, George Minne, Michel Mouffe, Yoshimoto Nara, Constant Permeke, Arnaldo Pomodoro, Rik Poot, Arne Quinze, Roger Raveel, Henriette Ronner-Knip, Léon Spilliaert, Walter Swennen, Walasse Ting, Edgard Tytgat, Frits Van den Berghe, Rinus Van de Velde, Eugeen Van Mieghem, Henk Visch, Alexej von Jawlensky, Andy Warhol, Tom Wesselmann, Henri-Victor Wolvens, Maurice Wyckaert, Ossip Zadkine
475. Yoshimoto Nara - Untitled (1992) - Est. € 80.000-120.000
Veiling
Op zaterdag 18 mei zullen in Lokeren meer dan 600 kunstwerken onder de hamer gaan. Het aanbod varieert van Oude Meesters tot hedendaagse kunst, van schilderijen en sculpturen over fotografie en installaties. Bewonderen kan tijdens de tentoonstelling van 8 tot 15 mei.
Internationale namen
Met enkele welluidende namen wordt het kruim van de internationale kunstmarkt aangereikt. Verzamelaars staan aan te schuiven voor wereldwijd bekende kunstenaars als Guillermo Kuitca, Lin Fengmian en Yoshimoto Nara. Van Fernando Botero is er bijvoorbeeld een indrukwekkend stilleven, in zijn typische Boterische stijl.
406. Fernando Botero - Still life with bananas (1981) - Est. € 380.000-500.000
Stillevens met persoonlijkheid
“Als ik een appel of een sinaasappel schilder, weet ik dat je kan zien dat het mijn schilderij is en dat ik het heb geschilderd. Want ik probeer om elk geschilderd element, zelfs het meest eenvoudige, een persoonlijkheid te geven die voortkomt vanuit een diepe overtuiging.”
De Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero hanteert een unieke stijl die we als toeschouwer onmiddellijk herkennen. We worden verrast door zijn voluptueuze, opgeblazen onderwerpen. Botero geeft de eenvoudige verklaring dat hij houdt van volle vormen, en dat deze overdrijving voortkomt uit een zuiver stilistisch streven naar schoonheid. In zijn zoektocht wordt hij aangetrokken door volumes die sensualiteit uitstralen dankzij hun welvingen en rijke coloriet.
“Ik begon op heel jonge leeftijd te schilderen. Mijn eerste stillevens maakte ik toen ik 15 was. Kunstenaars van nu zijn niet meer geïnteresseerd in dit thema. Dat is jammer, want dit genre kent zo’n belangrijke traditie van meesterwerken. Mijn werken zijn niet geschilderd in de stijl van de grote meesters. Ze bevatten mijn eigen stijl met dezelfde voorwerpen en vruchten die door de meesters werden gebruikt. De kunst is hetzelfde, maar op een andere manier."
Botero beoogt een welbepaalde esthetische elegantie. De inspiratiebron bij uitstek vindt hij hiervoor in het Italiaanse Trecento en Quattrocento. Hij is gefascineerd door de kleuren, vormen en personages van renaissancekunstenaars als Giotto en Piero della Francesca. Daarnaast heeft het Mexicaanse muralisme, met zijn monumentale afmetingen en maatschappijkritische kanttekeningen, de aanzet gegeven tot overdreven proporties.
“Still life with bananas” (1981) is geschilderd in de typische Boterische stijl met ronde, zware vormen en grote, fluwelige kleurvlakken. Enkele subtiele diagonale lijnen zorgen voor dynamiek in de frontale opstelling. Het dramatisch gehalte neemt toe dankzij de claustrofobische kadrering, die afgewerkt is met een gedrapeerd gordijn. Het stilleven speelt zich af op een podium, waar een glansrol is weggelegd voor de banaan.
De afwerking van de scène met een drapering imiteert de iconografie van de klassieke portretkunst, die hooggeplaatste figuren van hun beste kant toont, inclusief uitvergroting van hun meest lovenswaardige eigenschappen. Botero ruilt adel en clerus in voor een stuk fruit. In volle glorie wordt ons de banaan gepresenteerd: aanschouw zijn subtiele kromming, zijn rijpe vlees, de vrucht van Colombia.
Impressionante sculpturen
Je kan er niet naast kijken: enkele opvallende silhouetten bevolken zowel de tentoonstellingszalen als de beeldentuin. Ze eisen de aandacht en determineren de ruimte – een must voor beeldenliefhebbers. De indrukwekkende “Colonna I” (1989) van Arnaldo Pomodoro scheert met zijn 240 cm hoge toppen. Van Pol Bury is er de mobiele fontein uit 1994, die deel uitmaakte van de tentoonstelling in de tuinen van het Van Buuren Museum in 2009. Meer waterpret is er met de ludieke watersculptuur “La pluie” (1999) van Jean-Michel Folon. Van zijn hand zijn er verder een mooie verzameling van een vijftal andere sculpturen in verschillende formaten. “It all comes back” (1998) is een mysterieus sculptuur in brons van Henk Visch, dat door zijn soepele vormgeving intrige en fascinatie opwekt.
489. Pol Bury - Fontein (1994) - Est. € 70.000-100.000
« Ne circulez pas, il y a quelque chose à voir ! »
De mobiele kogelfontein van Pol Bury vraagt van de voorbijganger een moment van stilstand en aandacht zodat hij, ondanks de aanvankelijk statische uitstraling, de slome en asymmetrische maar fascinerende beweging in beschouwing kan nemen. De eigenheid van deze sculptuur ligt in de zich uiterst traag voltrekkende beweging, in de ambachtelijkheid van de uitvoering en in de abstracte structuur: een technisch complex concept wordt door de kunstenaar herleid tot hechte formele eenheid.
De kogels bewegen zich in overeenstemming met hun ronde vorm. Ze lijken te schommelen op hun achterwand. De aan de achterzijde bevestigde kogelelementen worden gevuld met water dat, zodra er een bepaalde hoeveelheid is bereikt, de kogels lichtjes aan het zwenken brengt. Hierdoor stroomt het water via een gebogen sleuf naar buiten. Bevrijd van het gewicht van het water richten de kogels zich weer op en pendelen in cirkelvormige, schommelende bewegingen terug naar hun oude evenwichtspositie waarop het hele proces zich herhaalt.
Bury verzacht het rigide karakter van de fontein, die is teruggebracht tot geometrische basisvormen en koude oppervlakten, met een vleugje humor. Steeds opnieuw wordt de strenge installatie voor een ogenblik aan het wankelen gebracht door een langzame, schijnbaar toevallige beweging, om onmiddellijk daarna weer in een statische, in zichzelf besloten orde terug te vallen.
De fontein komt volledig tot zijn recht in een natuurlijke omgeving, dankzij het contrast met zijn geometrische vormen. De weerspiegeling van het glanzende inox integreert zowel het groen als toeschouwers, die bovendien opbollen door het vervormende effect van concaven en convexen.
« Quand une fontaine est dans la nature, elle atteint son point final, son apogée. Elle respire et s’oxygène »
Het oeuvre van Pol Bury is niet alleen omvangrijk maar ook uitermate veelzijdig : behalve de klassieke categorieën omvat het kinetische sculpturen, sieraden en fonteinen. Die laatste zijn uitgegroeid tot een belangrijk onderdeel van zijn werk. Met steeds nieuwe constructies probeert Bury zijn idee van beweging te perfectioneren waarbij fysische fenomenen als zwaartekracht en balans een bijzondere betekenis hebben.
452. Wim Delvoye - Consoletafel met gasflessen (1989-1990) - Est. € 90.000-120.000
Pop art
Iconische items uit de popart triggeren een breed publiek. Daar hoort uiteraard een “Campbell’s Soup” (1968) van Andy Warhol bij. Van Robert Indiana is er “LOVE” (1966-1998), een sculptuur in gepolijst en geborsteld inox dat voor een portie bling zorgt. “Study for bedroom blonde” (1995) is een origineel werk van Tom Wesselmann in zijn typerende iconografie.
C’est belge
Een piekfijne selectie Belgische grootmeesters vervolledigt het gamma, onder meer met de belangrijke aquareltekening “Le rendez-vous d’Éphèse II” (1972) van Paul Delvaux. Het gaat om de meest uitgewerkte voorstudie voor het grote doek (150 x 240 cm) uit 1973 die zich in het Museum Paul Delvaux bevindt. “Hartenboer” (1924-1925) is een expressionistisch-surrealistische gouache van Frits Van den Berghe, die deel uitmaakt van zijn cyclus rond het thema van de vrouw. Liefhebbers van Léon Spilliaert kunnen uitkijken naar de mooie selectie van een twaalftal werken van zijn hand. Wim Delvoye is en blijft het enfant terrible van zijn generatie. Zijn rebelse mix van industrialisme met een touch oubolligheid komt tot een oogstrelend clash in kunstwerken als “Consoletafel met gasflessen” (1989-1990) en “Wesema I & VI” (ca. 1990).
326. Paul Delvaux - Le rendez-vous d'Éphèse II (1972) - Est. € 140.000-180.000
Een onwaarschijnlijke ontmoeting
“Le rendez-vous d'Ephèse” is een magistraal uitgevoerde, volledig uitgewerkte aquareltekening die voorafging aan het grote schilderij dat zich in het Museum Paul Delvaux bevindt. Voor onze ogen ontvouwt de voorstelling zich als een staalkaart voor het dromerige oeuvre van de kunstenaar. Het werk bevat alle sleutelelement die de essentie van zijn bijzondere kunst vormen. Delvaux wist een hoogsteigen beeldtaal te ontwikkelen, die compleet uniek en direct herkenbaar is.
Centraal op de voorgrond vormt een liggend naakt de spilfiguur van de compositie. Mijmerend staart ze voor zich uit, terwijl ze het perspectief bepaalt waarmee we als toeschouwer de andere elementen in het werk registreren. Ze wordt geflankeerd door een figurengroep en een drapering, die de scène inleiden. In zigzaggende vluchtlijnen zien we een zonderlinge man op wandel, een tramstel en een opwaartse trappenpartij waarboven een majestueus heiligdom troont. Het landschap waaiert uit in de heuvels en verdwijnt in de maanverlichte nacht.
Delvaux neemt ons mee op een nachtelijke wandeling waarin we verschillende personages en elementen ontmoeten die op een bijzondere manier met elkaar in interactie gaan. Voor Delvaux is het surrealisme een kans om los te breken van de rationele logica zoals die gewoonlijk verschillende elementen met elkaar verbindt. In zijn kunst krijgt de relatie tussen objecten en figuren een nieuwe dimensie, zowel op beeldend als op iconografisch niveau. Een antieke tempel wordt verlicht met straatlantaarns. Een klassiek poserend naakt gaat in dialoog met een vrouw in belle epoque-jurk. Grenzen van tijd en ruimte worden overschreden om tot een nieuw, origineel verhaal te komen. Hij creëert een poëtisch spel dat zowel intrigerend als bevreemdend is.
De setting bevindt zich in Efeze, aan de huidige Turkse Westkust. Ooit stond hier de Tempel van Artemis, die als grootste tempelgebouw van de oudheid tot één van de zeven klassieke wereldwonderen gerekend wordt. Thans getuigen slechts enkele brokstukken van het ooit imponerende gebouw, dat talloze pelgrims aantrok en van Efeze een bloeiende stad maakte. Het zijn de ruïnes van deze grootsheid die Delvaux als fundament neemt voor zijn anachronistische droombeeld.