Het ruisen van het leven

De jaren 60 was één van de meest innovatieve periodes van de 20ste eeuw. De bijzondere dynamiek die ontstond in de uitwisseling van ideeën omtrent liberalisme, popcultuur, vrouwelijkheid en zelfbewustzijn zorgde voor een atmosfeer waarin de creativiteit van Evelyne Axell tot bloei kon komen. De mythische kunstenares staat niet enkel voor haar kunst, ze staat voor een manier van zijn. Of wat Pierre Restany “het ruisen van het leven” noemt.

Axell was één van de weinige vrouwelijke popkunstenaars in Europa. Ondanks haar veel te korte carrière wist ze zich te onderscheiden met een uiterst persoonlijke en originele iconografie. Ze begon aanvankelijk als toneel- en filmactrice in de Nouvelle Vague-scene. Het werd haar snel duidelijk dat ze als vrouwelijke podiumkunstenares onderhevig was aan de mannelijke blik, wat haar creativiteit al te zeer zou belemmeren. Ze legde zich vervolgens toe op de schilderkunst, onder de vleugels genomen door René Magritte.

Mijn wereld is bovenal een onvoorwaardelijke joie de vivre, ondanks het agressieve aspect ervan. Mijn motief is duidelijk: naaktheid en vrouwelijkheid weerspiegelen een visie op de wereld die bio-botanische vrijheid toelaat: een vrijheid die weerstand biedt aan frustraties en graduele gebondenheid, en een vrijheid die enkel de beperkingen accepteert die het zichzelf oplegt.

“Le beau châssis” is een ongezien gewaagd werk. Het is geen schilderij in de klassieke zin. De schildering lijkt zich aan de achterkant te bevinden. Wat we te zien krijgen is slechts een schim van het onderwerp. Sensuele contouren suggereren een anonieme vrouw, die normaliter onderworpen wordt aan de blik van de toeschouwer maar die ons deze keer haar rug toewendt. In tegenstelling tot het naakte doek, is het raamwerk felbeschilderd. De dubbelzinnige titel verwijst niet enkel naar het chassis, maar wordt in de Franse taal objectiverend gebruikt als verwijzing naar vrouwelijk schoon.

Axell creëert een dromerig beeld met een zweem van erotiek waarin ze surrealisme en humor verwerkt. Pin-ups en verleidsters worden door haar mannelijke collega-popkunstenaars geobjectiveerd tot uitspattingen van de consumptiemaatschappij, een product van de massa. Axell slaagt er op schalkse wijze in om zich dit beeld van de vrouw terug eigen te maken, een vrouw die vrij en ongebonden is.