Valerius De Saedeleer in Tiegem

Hoog op een heuvelkam in Tiegem overschouwt Valerius De Saedeleer het omliggende landschap. Hij heeft Sint-Martens-Latem voor een tweede maal achter zich gelaten. Een golvend heuvelgebied vervangt de vlakke Leiestreek. De hemel is onmetelijk en immens overkoepelend. Hier in het zandlemige West-Vlaanderen ontmoet hij een grootheid die hij in panoramische schilderijen tot uiting zal brengen. De werken zijn doordacht en subtiel, en veel van wat hij dan produceert mag als het beste van z’n oeuvre worden beschouwd. Het is een periode waarin de invloed van Pieter Bruegel de Oudere duidelijk naar voren treedt en waarin hij zijn naam als landschapsschilder definitief zal vestigen. De landschappen die hij in deze periode produceert zal hij eigenlijk nooit meer overtreffen.

Valerius De Saedeleer behoorde samen met ondermeer Gustave Van de Woestyne tot de zogenaamde eerste groep van Sint-Martens-Latem. Hij ontwikkelt al snel een zeer persoonlijke stijl die doorheen z’n hele carrière opvallend herkenbaar zal blijven. Brede kleurvlakken, haarfijn uitgewerkte details, een effen manier van schilderen: met grote monumentale rust bouwt de schilder aan een wereld van mystiek en bezieling. De strenge vormgeving ontleent hij aan de Vlaamse Primitieven die hij in 1902 op een overzichtstentoonstelling in Brugge leerde kennen. Vanaf dat ogenblik zal hij streven naar ambachtelijke perfectie en neemt hij afstand van een eerdere invloed van het impressionisme. De vluchtige indrukken van die stroming moeten wijken voor een gedisciplineerd technisch onthullen van een diepere werkelijkheid die enkel de kunstenaar zichtbaar kan maken.